Przejdź do zawartości

Władysław Ryżko

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Władysław Ryżko
podporucznik podporucznik
Data i miejsce urodzenia

1 listopada 1907
Biała Podlaska

Data śmierci

29 stycznia 1959

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
ludowe Wojsko Polskie

Formacja

Lotnictwo Wojska Polskiego
Lotnictwo ludowego Wojska Polskiego

Jednostki

2 pułk lotniczy
Brygada Bombowa
9 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego (LWP)
3 Pułk Lotnictwa Myśliwskiego (LWP)

Główne wojny i bitwy

II wojna światowa

Późniejsza praca

Polskie Linie Lotnicze LOT

Odznaczenia
Krzyż Srebrny Orderu Virtuti Militari Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski Krzyż Walecznych (od 1941) Złoty Krzyż Zasługi Srebrny Krzyż Zasługi

Władysław Ryżko (ur. 1 listopada 1907 w Białej Podlaskiej, zm. 29 stycznia 1959) – polski lotnik wojskowy i cywilny, uczestnik kampanii wrześniowej 1939 roku – pilot w 16 eskadrze bombowej. Po wojnie pracował w lotnictwie komunikacyjnym i sanitarnym, zginął w wypadku lotniczym

Życiorys

[edytuj | edytuj kod]

Lata przed II wojną światową

[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 listopada 1907 w Białej Podlaskiej; rodzice Stefan i Antonina zmarli, gdy był dzieckiem[1]. Wychowywany przez opiekunów (państwa Dąbków), z którymi w 1914 wyjechał do Rosji. Po odzyskaniu niepodległości powrócił w 1918 do Polski, mieszkając w Mokranach. Uczęszczał do szkoły w Chotyłowie i Terespolu, po czym ukończył technikum kolejowe w Brześciu[1]. Pracował następnie jako leśniczy w powiecie lubartowskim. Zainteresował się leśnictwem i w 1928 roku ukończył kurs pilotażu w Aeroklubie Śląskim w Katowicach[1].

W 1930 roku został powołany do służby wojskowej i w tym samym roku skierowany do lotnictwa – 2 pułku lotniczego w Krakowie. W 1931 ukończył podstawowy kurs pilotażu w Centrum Wyszkolenia Podoficerów Lotnictwa w Bydgoszczy i wyższy kurs pilotażu w Lotniczej Szkole Strzelania i Bombardowania w Grudziądzu[1]. Służył następnie w 21 eskadrze liniowej 2 pułku lotniczego, na samolotach Breguet 19. 13 października 1933 został ranny w wypadku lotniczym, leczenie trwało do czerwca 1934[2]. Brał udział w tym samym roku w lotach na pomoc powodzianom. W październiku 1934 został przeniesiony do nowo utworzonej 26 eskadry towarzyszącej[2]. Miał wówczas stopień kaprala pilota. Od września 1936 uczył się w Szkole Podchorążych dla Podoficerów w Bydgoszczy, gdzie uzyskał maturę. We wrześniu 1938 dołączył do III rocznika Szkoły Podchorążych Lotnictwa w Dęblinie[2]. 15 czerwca 1939 został skierowany na praktykę do 1 pułku lotniczego, w stopniu sierżanta podchorążego. Latem 1939 przeszkolił się w Małaszewiczach na dwusilnikowych bombowcach PZL.37 Łoś, po czym został przydzielony do 216 (16) Eskadry Bombowej na Okęciu[2].

Kampania wrześniowa i okupacja

[edytuj | edytuj kod]

W kampanii wrześniowej 1939 walczył jako pilot samolotu PZL.37 Łoś w składzie swojej eskadry, włączonej w skład Brygady Bombowej. Pierwszy lot bojowy odbył 4 września 1939 z ppor. obs. Zygmuntem Szymańskim na bombardowanie kolumny pancernej pod Radomskiem, lecz bomby z jego samolotu spadły na las[2]. Podczas drugiego lotu 7 września, w załodze por. obs. Ludwika Maślanki, jego samolot został zestrzelony przez myśliwce Messerschmitt Bf 110 z I./ZG 1 koło Radzymina[3]. Władysław Ryżko i Ludwik Maślanka uratowali się na spadochronach (dwóch członków załogi zginęło)[2]. Władysław Ryżko doznał przy tym ciężkich poparzeń rąk i twarzy, po czym leczył się w szpitalu w Warszawie. Podczas kampanii został promowany na podporucznika ze starszeństwem z dniem 1 sierpnia 1939[2]. W lutym 1940 Władysław Ryżko uciekł ze szpitala, po czym ukrywał się przez okres okupacji, mieszkając w Piotrkowie Trybunalskim, Zakopanem i Kielcach. Pracował wówczas jako technik dentystyczny[4].

Lata powojenne

[edytuj | edytuj kod]

Po wyzwoleniu Polski, zgłosił się w lutym 1945 do służby w lotnictwie ludowego Wojska Polskiego. Po przeszkoleniu, 20 czerwca 1945 został przydzielony do 14 samodzielnego pułku rozpoznania i korygowania ognia artylerii, a 12 października tego roku do 9 pułku lotnictwa myśliwskiego w Krakowie[4]. Latał tam na myśliwcach Jak-7 i Jak-9. Uzyskał 1 stycznia 1946 stanowisko zastępcy dowódcy 1 eskadry, lecz 30 stycznia został przeniesiony do 3 pułku lotnictwa myśliwskiego w Krakowie, a 12 kwietnia 1946 zdemobilizowany w stopniu porucznika[4].

Po odejściu z wojska pracował jako instruktor pilotażu, a 15 czerwca 1946 podjął pracę w PLL LOT, latając jako drugi pilot samolotów Douglas C-47 Dakota[4]. Pracował przy tym też w Aeroklubie Warszawskim jako szef pilotażu. Do 1950 roku wylatał 3300 godzin w lotnictwie wojskowym i komunikacyjnym, na 33 typach samolotów[4]. W 1950 roku został jednak zwolniony z lotnictwa, na fali represji politycznych wobec przedwojennych oficerów[4]. Pracował następnie poza lotnictwem, w przedsiębiorstwie Beton-Stal w Warszawie i Przedsiębiorstwie Robót Kolejowych w Warszawie oraz zdał egzamin na mechanika budowy[4]

Po odwilży politycznej z października 1956 roku, powrócił do latania, jako pilot w Centralnym Zespole Lotnictwa Pogotowia Ratunkowego w Warszawie[4]. W lutym 1958 roku przeszkolił się także na śmigłowce SM-1. 29 stycznia 1959 podczas lotu ratunkowego zginął w wypadku samolotu w trudnych warunkach atmosferycznych we wsi Kleparz[4]. Do tego czasu wykonał ponad 330 lotów ratunkowych[4].

Ordery i odznaczenia

[edytuj | edytuj kod]
  1. Sam Ryżko nigdy się nie dowiedział o odznaczeniu, nadanym przez rząd emigracyjny. Zmyślony 2015 ↓, s. 39

Przypisy

[edytuj | edytuj kod]
  1. a b c d Zmyślony 2015 ↓, s. 36
  2. a b c d e f g Zmyślony 2015 ↓, s. 37
  3. Marius Emmerling: I./ZG 1 w kampanii wrześniowej 1939, "Militaria XX wieku" nr 3(42)/2011, s.11
  4. a b c d e f g h i j k l m Zmyślony 2015 ↓, s. 38

Bibliografia

[edytuj | edytuj kod]
  • Wojciech Zmyślony. Władysław Ryżko 1907-1959. „Lotnictwo z Szachownicą”. Nr 55 (2/2015), s. 36-39, czerwiec 2015. ISSN 1643-5702.